اصول کشف و تشخیص حریق در سیستمهای آدرسپذیر، مشابه سیستمهای متعارف است، به جز اینکه در این گونه سیستمها، هر یک از دتکتورهای اتوماتیک و یا شستیها دارای آدرس منحصر به فردی هستند که از طریق آن تابلوی کنترل مرکزی قادر به شناسایی و تعیین هر یک از آنهاست.
در این نوع سیستم سیم‌کشی از پانل به دتکتور با دو رشته سیم ولی به صورت Loop (سیم بندی حلقوی) انجام می‌پذیرد که از تابلوی کنترل مرکزی آغاز و به همان تابلو ختم میشود و کلیه‌ی تجهیزات به صورت موازی در همین مدار حلقوی جای می‌گیرند. هر حلقه می‌تواند به تناسب تعداد تجهیزات و سطوح مورد حفاظت، یک یا چند منطقه را پشتیبانی کند. دتکتورهای سیستم آدرسپذیر دارای ساختار سوئیچ‌گونه‌ای هستند که برای شناسایی آنها توسط تابلوی کنترل مرکزی به کار می‌رود. به نظر می‌رسد که در سیستمهای آدرسپذیر موضوع منطقه‌بندی چندان حائز اهمیت نباشد، زیرا شناسایی دتکتورها از طریق شناسه‌ی اختصاصی آنها امکان پذیر است، اما گستردن حلقه‌ی تشخیص بر بستر مناطق مختلف می‌تواند به کشف محل وقوع، سرعت بیشتری دهد. بنابراین در اینگونه سیستمها نیز اگرچه مناطق در قالب مدار مطرح نیستند، اما با توجه به همان معیارهای تعیین منطقه‌ی حریق، به صورت مجازی در نظر گرفته می‌شوند. حداکثر مساحت فضاهایی که توسط یک حلقه می‌توانند حفاظت شوند، ده هزار متر مربع است و بر این اساس، یک حلقه حداقل پنج منطقه را پوشش میدهد.
سیستم هوشمند Analogue Addressable System:
سیستمهای متعارف و آدرسپذیر علیرغم تمایز در نحوهی همبندی و سطح فناوری به کار گرفته شده در آنها، در یک اصل مشترک هستند و آن نحوهی عملکرد رله گونه‌ی دتکتورهاست، در حالی که در سیستم هوشمند که آنرا سیستم آدرسپذیر آنالوگ نیز می‌خوانند، اساس عملکرد بر پایه‌ی استفاده از ریزپردازنده در دتکتورها و تابلوی کنترل مرکزی و راهبری نرم افزاری پی‌ریزی شده است.
